Rüzgarın nasıl estiği farketmez.

Farkı yaratan, kanatlarınızı nasıl açtığınızdır.

Kıymetli okurlarım, her yıl Nisan ayı tüm dünyada farkındalık ayı olarak yaşanır. 2007 yılında Birleşmiş Milletler 2 Nisan günü itibariyle Nisan ayı boyunca farkındalık çalışmalarını sergileyeceği kararı almıştır. Ülkemizde de Sivil Toplum kuruluşları ile Devletimizin kurumları  bilinçli farkındalığı yaymak adına otizm konularını Nisan ayı boyunca işlemektedir. Bizler de bu anlamlı günü ve bu ayı otizmli bireyleri fark ederek, çözüm yollarını arayarak farkındalık çalışmalarımızla geçirebiliriz.

Otizm spektrum bozukluğu her doğan 59 kişide bir görülen bir farklılık durumudur.

Her geçen yıllar incelendiğinde bu farklılık durumu  artışla ilerlediği görülür. Bizler bu farklılık durumunun önce varlığını kabul ederek, çözümcül yaklaşımlarla toplumda yer almalıyız. Örneğin; otizmli bireye sahip olmayan bir birey otizmi duymuş ve araştırmışsa günlük hayatta karşılaştığı durumlarda çözümcül yaklaşımı çok daha kolay uygular. Yine bu birey Markette farkettiği bir durum karşısında ani bir çözümcül yaklaşımı şu şekilde uygulayabilir.

-          Otizmli çocuk, annesinin ödeme yapmasına fırsat vermeden kasa önündeki çikolatalara uzanır ve yer. O an anne çocuk arasında bir kargaşa vardır. İyi bir gözlemci ve farkındalığı olan birey kendisi fiziksel bir yardım sergilemeden marketin yetkili personeline gider. Yetkili kişinin kargaşa yerine giderek ebevyne yardım etmesi üzerine ödeme noktasında ki kargaşa fazla müdahele gerektirmeden kendiliğinden azalır. Böylece farkındalık sahibi birey sayesinde küçük bir dokunuşuyla aslında hem anne, hem çocuk hem de  markette bulunan kişiler huzurlu bir alanda ihtiyaçlarını karşılamış oldular.

Kıymetli okurlarım, yukarıda belirttiğim küçük ama gerçek bir örnek davranış modeli ile her birimiz farklı durumlarda ayrı ayrı dokunuşlar yaptığımızda, empati dolu yaklaşım içerisinde hayatımızın çok daha kolaylaşacağını göreceğiz.

Farkındalık anlayışıma göre , Ülkemizde otizmle ilgili yapılabilecek  çok fazla konu başlığının olduğu düşüncesindeyim. Ve de bu konu başlıklarının istenildiğinde kolay uygulanabilecek çözüm yollarının olduğunu da bilmekteyim. O halde, Ülkemizde bu hazinelerimiz olan otizmli bireyleri ve yakın çevrelerini niye üzüyoruz ve ya üzüldüğünü göremiyoruz? Görsekte kendimizi niye çaresiz hissediyoruz? Aslında ne üzülen , ne çaresiz, ne de bilinçsiz değiliz. Sadece biraz farkındalık ve küçük dokunuşlara ihtiyacımız var..

 “OTİZM BİR HASTALIK DEĞİL FARKLILIKTIR.”

“OTİZM BİR İLETİŞİM KÜSKÜNLÜĞÜDÜR.”

“OTİZM; bilimsel temelli eğitim yöntemleri ile erkan tanı sürecinden sonra hızla gelişimsel ilerleme görülür.”

Otizmli bireylere, ebeveynlerine, yakın çevrelerine ve farkındalık için kendini geliştiren tüm gönüllü dostlara Selam olsun..

OTİZ İÇİN MAVİ ÖNEMLİDİR.,..

Mavi bir renkten daha fazlası.

Sonu olmayan bir gökyüzü , Umut dolu bir deniz…

                                                                                    Mehtap AKGÜL